من او

سپاس خداوندی را که سخنوران از ستودن اوعاجزند، وحساب گران از شمارش                                     نعمت های او ناتوان، وتلاش گران از ادای حق او درمانده اند. خدایی که افکارژرف اندیش،                         ذات او را درک نمی کنند ودست غواصان دریای علوم به او نخواهد رسید. پروردگاری که برای                صفات او حد ومرزی وجود ندارد ،وتعریف کاملی نمی توان یافت وبرای خدا وقتی معین،و                       سرامدی مشخص نمی توان تعیین کرد. مخلوقات را با قدرت خود افرید، و بارحمت خود بادها              را به حرکت در اوردوبه وسیله کوه ها اضطراب ولرزش زمین را به ارامش تبدیل کرد.

وقتی این متن رو خوندم اولش احساس کردم همه این علوم ومعارف الهی به دردی نمی خورند وقتی ما هیچ وقت به شناخت او دست پیدا نمی کنیم چرا الکی تلاش میکنیم برای یاد گیری این علوم ومعارف ،اما با یه ذره تفکر ساده به یک چیز بهتری رسیدم اونم این که به جای این که بشینم ونا امید بشم از مسیرم نیمه پر لیوان رو نگاه کنم که عجب خدای بزرگی دارم که با این همه کشف علوم ومعارف هنوزم تو شناخت ذره ای از ذات حق عاجزند.اما سراغ خدای هر کسی رفتم این قدر بزرگ نبود، همه شون یه جایی خداشون کم میاورد یا به قول ما قابل حصر بود، اما خدای من نبود هرچه بیشتر میشناختمش تو بزرگی وعظمتش بیشتر فرومی رفتم. همیشه این جور موقع ها تنها چیزی که می تونم بگم ممنونم الحمدلله (خیلی 20خدا)

شما این طور فکر نمیکنید که این سخن امام علی(ع) در نهج البلاغه برای اشاره به بزرگی ذات حق اومده یا نه برای بیان چیز دیگری اومده.

اگه چیزی به ذهنتون اومد با دادن نظر تون خوشحالم کنید.